Desc: Me gustan los poemas y me gusta la vida (ik hou van gedichten en ik hou van het leven): Geregisseerd door Daniel Rodríguez Moya, Ulises Juárez Polanco. Er is een zeer originele poëzieworkshop. . . waar kinderen met kanker leren gedichten te maken, in het kinderziekenhuis La Mascota in Managua. Er zijn hele mooie gedichten geproduceerd waarin wordt gezegd dat slangen als opgerolde draden over de grond rollen; de zoemende vogel beweegt zijn vleugels snel als de bladen van een ventilator; een gans strekt zijn nek uit als een rubberboom; de staart van de eekhoorn rolt op als een zeeschelp, en apen lopen 'eruitziend als kleine oude mannetjes'. Een klein meisje zegt dat de gezichten van kikkers op lelijke mensen lijken als ze lachen, en een jonge jongen ziet de gapende mond van een pad als de gapende mond van een dikke man. In deze poëzie zijn de sterren 'helder gekleurd', de maan zilverachtig als water, de zon heeft 'roze wimpers'. Een verhaal over leven en poëzie met twee van de grootste Spaans-Amerikaanse dichters uit Nicaragua, Ernesto Cardenal en Claribel Alegría. De film werd enkele weken opgenomen in het Manuel de Jesús Rivera kinderziekenhuis "La Mascota", in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Daarin nemen naast de dichters Ernesto Cardenal, Claribel Alegría, Daisy Zamora, Juan Ramón Falcón of William Agudelo ook enkele kinderen met kanker, ouders van kinderen, artsen en ander ziekenhuispersoneel deel. De door de kinderen geschreven gedichten vormen de rode draad door de film, waarin wordt besproken hoe het leven van deze kinderen en hun gezinnen is en hoe zij door middel van poëzie de ziekte het hoofd kunnen bieden. Het poëzieworkshopproject in het ziekenhuis La Mascota werd ontwikkeld tot 2016 en honderden kinderen namen eraan deel in de jaren dat het actief was.